Κάπου γύρω στα σαράντα μου αποφάσισα να πάω για ένα τεστ για μαθησιακές δυσκολίες. Πια ήταν ολοφάνερο ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν ήμουν αφηρημένη, τεμπέλα και άλλα παρόμοια κοσμητικά επίθετα, αλλά ΔΕΠΥ, όπως διαγνώστηκα. Αυτό που ένιωσα ήταν ανακούφιση αλλά και λύπη που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχα καμία βοήθεια και η κούρασή μου με την καθημερινότητα είχε πιάσει ταβάνι. Είχα ήδη βγάλει τρεις σχολές και ένα μεταπτυχιακό, όλες καλλιτεχνικές φυσικά, αφού δεν άντεχα να διαβάσω πάνω από μία παράγραφο.
Ώσπου συνάντησα τον άνθρωπο που μου άλλαξε τη ζωή συστήνοντάς μου τη μέθοδο Τοματίς. Ξεκίνησα χωρίς να γνωρίζω τίποτα για αυτό. Πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω. Το μόνο που ήξερα μέχρι εκείνη τη στιγμή είναι ότι δεν μπορούσα να ολοκληρώσω την ανάγνωση ενός βιβλίου, ούτε να φτιάξω τη βαλίτσα μου για ένα ταξίδι, η τακτοποιήση του σπιτιού ήταν ένας γολγοθάς, η λήψη αποφάσεων αδύνατη, το σώμα μου βρισκόταν μόνιμα σε μία ταραχή.
Αυτό που μπορούσα να κάνω καλά ήταν να φωτογραφίζω, γιατί αυτό απαιτούσε ελάχιστη αυτοσυγκέντρωση από μένα, για πολύ λίγο χρονικό διάστημα, όσο κρατάει ένα κλικ. Ταυτόχρονα με κρατούσε σε μία εγρήγορση όπου ξόδευα όλη την υπερκινητικότητά μου. Και αφού φαινόμουν προς τα έξω μια καλή φωτογράφος, κανείς δεν καταλάβαινε το πόσο δυσκολευόμουν στην καθημερινότητά μου. Μέχρι τη στιγμή που συγκατοικούσα με κάποιο άτομο και τότε γινόταν ο φροντιστής μου!
1η φάση 2018
Ξεκίνησα τη θεραπεία περίμενοντας τα πάντα και τίποτα. Απλά ήμουν χαρούμενη που θα έκανα κάτι γι αυτό και βρέθηκα σε ένα περιβάλλον όπου μου έδειξαν πλήρη κατανόηση –κάτι άγνωστο για μένα μέχρι σήμερα. Το πρώτο επίτευγμα στις ακουστικές συνεδρίες ήταν ότι κατάφερνα όχι μόνο να μείνω ακίνητη σε μία καρέκλα, αλλά να το ευχαριστιέμαι μέχρι που με έπαιρνε ο ύπνος. Τόσο πολύ χαλάρωνε το σώμα μου. Στη συνέχεια ήρθε τό πρώτο μεγάλο θαύμα. Μια μέρα, στο τέλος από μία σειρά 8 συνεδριών, και ενώ θα ταξίδευα την επόμενη μέρα, απλά σηκώθηκα μισή ώρα πριν, έφτιαξα τη βαλίτσα μου χωρίς καθυστερήσεις και πολλή σκέψη, τακτοποίησα το σπίτι και έφυγα. Ήταν τόσο απλό αλλά και πρωτόγνωρο για μένα, που όταν το συνειδητοποιήσα έβαλα τα κλάματα. Χρειαζόμουν τουλάχιστον μια βδομάδα σκέψης και αγωνίας για να φτιάξω μία βαλίτσα σε συνδυασμό με ξενύχτι λόγω αναποφασιστηκότητας και αφήνοντας πίσω μου ένα βομβαρδισμένο δωμάτιο. Κι ενώ συνέχιζα τις συνεδρίες άρχισα να διαπιστώνω ότι άκουγα και καταλάβαινα ό,τι μου έλεγαν ακόμα και πολλά άτομα ταυτόχρονα. Μέχρι τότε είχα αναπτύξει μια απίστευτη ικανότητα να προσποιούμαι ότι είχα ακούσει ότι μου έλεγαν. Μα τώρα δεν χρειαζόταν πια, συνέβαινε στ’ αλήθεια. Άκουγα και καταλάβαινα τους γύρω μου. Καλυτέρεψαν κατά πολύ οι σχέσεις μου οι επαγγελματικές αλλά και οι προσωπικές. Επίσης άρχισα να παίρνω εύκολα αποφάσεις, μιας και ξεχώριζα αν αυτό που ζητούσα ηταν δική μου επιθυμία ή των άλλων. Καταλάβαινα αν αυτό που επέλεγα μου έδινε χαρά ή όχι. Και επιπλέον ανταποκρινόμουν με αληθινά συναισθήματα στη στιγμή και ταυτόχρονα με αυτοσυγκράτηση.
Υπάρχει και το εργαλείο της ανάγνωσης, δηλαδή να ακούς άμεσα και δυνατά τη φωνή σου μέσω ακουστικών. Ήταν τόσο δυσκολο στην αρχή να ακούω τη φωνή μου, και μάλιστα δυνατά, αφού μια ζωή μιλούσα σιγά λόγω χαμηλής αυτοπεποίθησης, μήπως κάνω σαρδαμ κτλ. Τώρα κάνω πάντα αυτή την άσκηση όταν έχω μια σημαντική συνάντηση και θέλω να ακούσω αυτά που λέω δυνατά, καθαρά και να πιστέψω ότι είμαι εγω αυτή που τα λέει.
Επίσης ξεκίνησα φωνητική και πιάνο, κάτι που μου φαινόταν αδύνατο, και όμως με λίγη προσπάθεια τα κατάφερα και σε αυτό. Ολοκληρώνοντας τη θεραπεία όλα μου φαίνονταν πιο εύκολα πια! Από το να οργανώσω τη μέρα μου, τα υλικά μιας συνταγής, την καθαριότητα του σπιτιού, την ψύχραιμη αντιμετώπιση μιας δύσκολης κατάστασης... Όλα τώρα δεν έπαιρναν τη μορφή ενός τέρατος που μου έλεγε ότι δεν μπορώ να τα κάνω και πάθαινα πανικούς, με αποτέλεσμα να ακινητοποιούμε. Θα μπορούσα να περιγράψω την καθημερινότητα σαν ένα χορό χωρίς χορογραφία, αλλά που ξέρω πάντα πού να βάλω τα πόδια μου για να σταθώ όρθια και να συνεχίσω να χορεύω ευχάριστα και με αυτοπεποίθηση, ό,τι κι αν συμβεί. Ότι μπορώ, ετσι απλά.
2η φάση 2023
Πέρασε αρκετός καιρός από την πρώτη φάση. Είχα αρχίσει να νιώθω από καιρό ότι ξεκουρδίζομαι. Το καλό όμως που είχα αποκομίσει από το Τοματίς είναι ότι πια ήξερα πως μπορώ και απλά χρειαζόμουν λίγο παραπάνω χρόνο να με ακούσω και να συντονίσω και πάλι τις κινήσεις μου. Ξεκινώντας τη δεύτερη φάση, ήδη από τη δεύτερη συνεδρία το σώμα μου ένιωσε την απόλυτη ευτυχία σε κάθε του κύτταρο καθώς άκουγα τη μουσική του Μότσαρτ. Ήταν σαν όλα να έμπαιναν στη θέση τους. Ένα δάκρυ χαράς κύλισε έτσι απλά.
Στις επόμενες συνεδρίες, που γινόταν ο επαναπροσδιορισμός, πέρασα από πολλά συναισθήματα χαράς, λύπης, θυμού... Και πάλι ήταν δύσκολο το κομμάτι του να ακούω τη φωνή μου μέσα από τα ακουστικά μιλώντας σε μένα! Πόσες φορές το κάνουμε αυτό μεσα στη μέρα; Ίσως ποτέ μέσα στα χρόνια! Αυτή τη φορά, μιας και μου ήταν γνώριμη αυτή η εμπειρία, αμέσως ξαναστάθηκα στα πόδια μου. Με το που τελείωσε και αυτή η δεύτερη φάση ένιωσα σαν πολυμηχάνημα που μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα. Το ιδιαίτερο αυτή τη φορά είναι ότι άρχισα να ξεσκαρτάρω με μεγάλη ευκολία και ταχύτητα άπειρα πράγματα από το σπίτι μου, τον υπολογιστή μου, χωρίς να φοβάμαι να τα ξεφορτωθώ. Και να είμαι σίγουρη ότι μπορώ να κάνω πραγματικότητα το όνειρό μου για μία νέα επαγγελματική αρχή. Άλλωστε το ανέφικτο είχε ήδη συμβεί.
Τα τελευταία χρόνια εργάζομαι ως συντονίστρια έργου στον τομέα μου! Ποια; Εγώ που δεν μπορούσα να φτιάξω μία βαλίτσα!
Χριστίνα, σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Με απεριόριστη εκτίμηση,
Αναστασία Βλαχάκη
